Nad przepaścią

Wilkołak

- Przypomnieć ci? - uśmiechnęła się nieznacznie. - Nie jestem pewna czy będę potrafiła idealnie odwzorować Twój wyraz twarzy. - uśmiechnęła się szerzej. Znów zarzuciła kaptur na głowę.

Przywódczyni Elfów

Wywróciła oczami.
- A wiec spróbuj - powiedziała z nieco ironicznym uśmieszkiem. Szczerze mówiąc była niezwykle ciekawa jak w tej chwili wyglądała. Była też ciekawa czy faktycznie dla Adhary uda się przybrać choć trochę podobny wyraz twarzy.

Wilkołak

Twarz Adhary wykrzywiła się w lekkim grymasie.
- Spróbuję. - ściągnęła nieco kaptur. Na jej twarzy zagościł strach. Taki, jakby zaraz miało się coś stać. Coś złego. Jakby ktoś miał zaraz zrobić jej krzywdę. Wspomnienia same wleciały jej do głowy. Przestała udawać. W tym momencie na prawdę się przestraszyła.

Przywódczyni Elfów

Najpierw zaczęła się śmiać, bo Ad wyglądała naprawdę śmiesznie.
- W tam wcale tak nie wyglądałam - powiedziała i przymrużyła oczy w złosliwym uśmieszku. Chwila. Coś jej nie pasowała. Strach s twarzy Adhary nie znikał. Srobiła mały kroczek do tyłu.
- Coś się stało? -zapytała zaniepokojona.

Wilkołak

- Hm? - wyrwała się z zamyślenia. Rozejrzała się nieobecna i odetchnęła z ulgą. - Nie, nic. W porządku. - uśmiechnęła się nikle. Odtrąciła niechciane wspomnienia i usiadła. - A co u mojej ulubionej wampirzycy?

Przywódczyni Elfów

Ad tylko udawała, że nic jej nie jest. Irthien wiedziała dobrze, że coś się stało, jednak wolała nie wnikać.
- Chodzi Ci o Kali? Nie wiem. Nie widziałam jej ostatnio - powiedziała. A przynajmniej jej się zdawało, że nie widziała - A co? - spojrzała na dziewczynę nieco podejrzliwym wzrokiem.

Wilkołak

- Nic. - uśmiechnęła się nikle. - Po prostu się stęskniłam.
Zamknęła oczy. Cieszyła się, że Irthien o nic nie pyta. Otworzyła je i spojrzała podejrzliwie na drugą dziewczynę.

Przywódczyni Elfów

Spojrzałą z wytrzeszczonymi oczami na Adharę, a potem się zakrztusiła.
- Matko. Wilkołak tęskni za... wampireeem? - potrząsnęła głową - dziwne, ale pomińmy. - Nagle przyszło jej coś do głowy - Jejciu jak ja się cieszę! Gdyby nie ja to byście się teraz nie przyjaźniły. No w sumie to ja Was zmotywowałam do przyjaźni, pamiętasz? - także spojrzała na człowieka - nooo... Chyba zasnęła...

Wilkołak

- Przyjaźni? - tym razem ona zaczęła kaszleć. Nie mogła się opanować. Z całych sił próbowała nie wybuchnąć śmiechem. - To chyba za dużo. To nie przyjaźń. - zaśmiała się lekko.

Przywódczyni Elfów

Westchneła, a potem przewróciła oczami.
- No dobra. Może być... hmmm... koleżeńtwo? - zapytała mając nadzieję, ze dobrała właściwe słowo - Ale nie jesteście już odwiecznymi wrogami? - zaczęłą udawać, że trzyma w dłoni jakiś miecz świetlny i zaćżełą nim wymachiwać próbując pokazać Adharze jak mniej więcej kiecyś wyglądały jej rozmowy z Kali.

Wilkołak

Uśmiechnęła się nikle.
- Jesteśmy. - pokiwała głową. - I nadal się gryziemy. - 'Ale obie chyba to lubimy' przeszło jej przez myśl.

Przywódczyni Elfów

Przypomniała sobie jedną rzecz.
- TO wspaniale! - poweidziała uradowana. Uwielbiałą gdy ludzie żyli ze sobą w zgodzie, aczkolwiek wiedziała, ze jakiekolwiek wojny są nieuniknione. Cieszyła się, jednak, że jedna walka jest zakończona. A przynajmniej po części.

Wilkołak

- Nadal jesteśmy odwiecznymi wrogami. - zaśmiała się prostując niedomówienie. - Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. - poklepała ją po ramieniu. - Należymy do dwóch wrogich sobie ras...

Przywódczyni Elfów

- No ale Wy nie jesteście wrogami. tylko Wasze rasy, a przecież to nie znaczy, że skoro rasy są to wy też musicie - poweidziałą z uśmiechem. Nadal nie rozumiała jednej rzeczy. TO była tylko sprawa pomiedzi Adharą i Kali.

Wilkołak

- Jeżeli miałabyś odruchy wymiotne czując Kali, zapewne miałabyś inne zdanie. - uśmiechnęła się lekko złośliwie. To nie było zamierzone. Zdawała sobie sprawę z tego że Kali nie przeszkadza jej aż tak, jak inne wampiry, jednak nie nazwałaby ich znajomości koleżeństwem czy przyjaźnią.