Przy palenisku.

Duch

- Oj Irthien - udawała oburzenie - Oczywiście, że chcę! Gdybym nie chciała zniknęła bym stąd już dawno, lub w ogóle tego nie zaproponowała. Jeśli masz jakiś problem i chcesz się wyżalić mów - powiedziała dobitnie.

Przywódczyni Elfów

[ Irthien... ]

- No dobra, dobra - powiedziała i wbiła wzrok w swoje dłonie. Jak zwykle w takich sytuacjach zaczęła bawić się spódnicą - wszystko mi się wali. Zacznam robić rzeczy, które są na prawdę do mnie nie podobna. Np: ta dzisiejsza sytuacja z Adharą. Zdaje mi się, że mam coraz wiecej wrogów, a je nie lubię ich miec. I ogólnie jak zostałam tym prefektem to praktycznie nie mam pojęcia jak pomóc dla Letty i Sirwana. Co jeśli będę źle swje obowiązki wypełniać? - Na pozór wydawały się to być banalne sprawy, jednak dla Irthien były bardzo poważne.

Duch

(aj te literki)
- Nie przesadzasz? Letty musiała mieć powód by oddać w to stanowisko w Twoje ręce. Musisz po prostu spytać czego od Ciebie oczekuje i bawić się przy tym jak tylko możesz najlepiej... A ta sprawa z Adharą. Cóż to był mój pomysł, więc się nie przejmuj - uśmiechnęła się lekko - Zresztą masz plan by ją przeprosić... - przypomniała jej.

Przywódczyni Elfów

- No nie przesadzam. Ja jestem małą istotką, która by zrobiłą wszystko by świat był lepszy, a tu sie nie udaje. Poza tym jak mogę się przy tym bawić? A co jeśli okaże się, że nie jestem godna tego stanowiska? A kontunuując. Nie mogę znaleźć dla siebie miejsca. I..., Wszystkich irytuje. Jak taki Irytek - powiedziała i się rozpłakała. Schowała twarz w dłonie.

Duch

- Wcale nie irytujesz - wytrzeszczyła oczy z niedowierzaniem - Dziecko! Czy Ty zdajesz sobie sprawę jak ludzie by żałowali gdybyś nagle zniknęła? - spytała lekko drżącym głosem - Tu przecież byłoby tak nudno,że... Już bardziej by się nie dało!

Przywódczyni Elfów

- Jak nie irytuje!? Jak nie irytuje??!! Nikt by nie żałował - krzyknęła - Pozbyliby się problemu! A po jakimś czasie i tak by każdy o mnie zapomniał - powiedziała i podkuliła nogi - Każdy bi się zają sobą, a mój grób byłby szary, zimny i opuszczony.

Duch

- Tez mi coś. - warknęła zanim zdołała się powstrzymać - Właśnie mnie obraziłaś młoda damo - podniosła się z pnia i zbliżyła do elfki - Ja bym żałowała i Ja bym posadziła Ci dużo kolorowych kwiatków - wymawiała słowa powoli, wyraźnie je podkreślając - A póki co to nie pozwalam ci umierać, od co! - skrzyżowała ręce na piersi odwracając się do niej plecami.

Przywódczyni Elfów

- Wiesz? Zawsze zastanawiałam się czy grób możę być kolorowy. Wszystkie są takie szare i nudne. Co by bylo gdyby mój był by... Zielono-żółto-niebiesko-pomarańczowo-fioletowo-różowy - zaśmiała się i od razu sobie wyobraziła pomnik w kolorach tęczy. Gdy usłyszała, ze obraziła Kali uśmiechneła się i przytuliła ją. Może nie było to dobre posunięcie. Znając Kali obraziłaby się jeszcze bardziej - Oj nie obrażaj się. Poza tym nie mam zamiaru jeszcze umierać.

Duch

Spięła się czując oplatające ją ręce, ale po chwili zachichotała nie mogąc się powstrzymać;
- To dobrze. Bo czyję się jakbym znów miała córeczkę - słowa popłynęły same, zanim zdąrzyła się zastanowic nad ich sensem
- Oczywiście, że grób może być kolorowy! - zmieniła szybko temat - Żyjemy przecież w świecie magii, a tu wszystko jest możliwe.

Przywódczyni Elfów

Puściła nagle Kali i wytrzeszczyła szeroko ślepa. Wpatrywała się w nią nieco tępym wzrokiem.
- Znowu? Córeczkę? - rozdziawiła usta. Może Kali tylko się przejęzyczyła i nie było sensu robić z tego wielkie halo?
- Łiii... To będę się wyróżniać. Jako jedyna bedę miałą wesoły grób - uśmiechneła sie wesoło.

Duch

- Eee a czy to ważne? - spytała spuszczając wzrok. Czuła się jak dziecko przyłapane na podkradaniu cukierków, czyli głupio
- Mhy będzie kolorowy, jak tęcza! - zaśmiała się nadal nie patrząc na Irthien.

Przywódczyni Elfów

Westchnęła.
- Skoro nie chcesz o tym mówić... to nie... - Wbiła wzrok w swoją spódnicę. Tak jak stała to nagle usiadła. - Już sobie to wszystko wyobrażam. I na pogrzebie nie chcę by ludzie byli ubrani na czarno. To taki smutny kolor. Najlepiej na kolorowoooo... - Położyła dłoń na ramieniu Kali - Ale jeśli chcesz to możesz przyjść na czarno. Wiem, że lubisz ten kolor - powiedziała śmiejąc się

Duch

- Oj no dobra. Miałam kiedyś córkę, tak żywą i energiczną jak Ty. O ile nie bardziej...
- Dla ciebie ubiorę się na kolorowo. Niebiesko, albo zielono. Ale nie różowo. Co to to nie... Ani żółto.. Boże o czym my rozmawiamy? Ty masz żyć, a nie planować pogrzeb!

Przywódczyni Elfów

Ponownie wytrzeszczyła oczy.
- Miałaś córkę? Jak miała na imię? CO się z nią stało? - zaczęła wypytywać, jednak nagle trochę przystopowała - Wybacz... Nie powinnam.
- A szkoda, że nie na żółto. To mój ulubiony kolor. Ale zielony i niebieski też są fajne - uśmiechneła się - Ale przecież nic nigdy nie wiadomo. Nie zaszkodzi zaplanować tego wszystkiego wcześniej - zaśmiała się.

Duch

Parsknęła śmiechem na ostatnie słowa:
- To co będziesz robić na starość? - spojrzała na nią wymownie, ale chwilę później jej uśmiech zgasł:
- Ostatni raz widziałam ją jak miała 6 lat... ale to było kiedyś - uśmiechnęła się blado, oczywiście na tyle na ile było to możliwe u wampira.